Obcy mi jest świat kołczingu i treningów motywacyjnych. Może nie tak,nie tyle obcy co nie przemawia do mnie. Nie dążę do perfekcji. Moim ideałem jest spokój ducha,pogodzenie z samą sobą. Ugłaskanie demonów. Akceptacja uczuć i emocji oraz tolerancja dla wad,nie tylko swoich.
Pamiętam gdy byłam dzieckiem i przychodziłam do domu z płaczem że któraś z koleżanek jest głupia bo coś zrobiła lub powiedziała,moja mama zawsze mi powtarzała-zastanow się dlaczego ona tak zrobiła. Wczuj się w jej sytuację. Może miała gorszy dzień. Może ktoś inny jej dokuczył i wyładowała swoją złość przypadkowo na Tobie. Nie osądzaj.
I to mi niestety zostało. Zawsze staram się zrozumieć racje i powody działania innych. I naiwnie oczekuję tego samego wobec siebie...
Znowu poszłam w dygresję bo miało być o tym jak wiele rzeczy potrafimy sobie wmówić. Najczęściej złych. Sama jestem mistrzynią w powtarzaniu sobie że jestem beznadziejna. Nie potrafię. Nie dam rady. A potem okazuje się że potrafię,daję radę i jest całkiem nieźle. Wzorem jest dla mnie niejaka Anna która na pewnym etapie życia postanowiła sobie że będzie zajebista. I taka się czuje. Nasze słowa,myśli, mają moc. Moc sprawczą. Więc uczę się powtarzać sobie że również jestem zajebista i zasluguję na to co dobre w życiu.
Wszystko jest w naszej głowie. Marzenia, plany,lęki,zwątpienia. I to my decydujemy co wygrywa. Ja wciąż powtarzam że mam szczęście do ludzi i to szczęście trwa. Wciąż spotykam fantastyczne osoby na swojej drodze.
Wciąż uczę się tego że zdarzenia wokół mnie mają zabarwienie neutralne. To moja reakcja nadaje im kolor i emocje.
Są zdarzenia które wydają się końcem świata. I często nim są. Kwestią wyboru jest czy poddasz się rozpaczy czy staniesz do walki o siebie. Bo przecież tyle innych światów przed nami. Nie lepszych,nie gorszych. Innych.
Największą sztuką w życiu jest potrafić znaleźć szczęście w samym sobie. Bo jeśli nie ma go w nas,na próżno szukać go w innych.
Niezwykle ważna jest akceptacja swoich uczuć. Zwłaszcza tych negatywnych. Złości, rozgoryczenia, może nawet chęci odwetu. Blokowanie tych emocji,wypieranie ich powoduje tylko większy ból duszy. Nad każdym takim odczuciem trzeba się pochylić,przeanalizować jego genezę i przeoddychać to. Poczekać aż złość minie,smutek zelżeje. I wtedy odwet nie będzie potrzebny.
Ja mocno odczuwam szczęście na macie. Mój umysł wycisza się,myśli skupiają się na ruchu i oddechu. I wtedy w mojej głowie panuje spokój...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz